از دوران کودکی تا آنجا که به یاد دارم عاشق توپ فوتبال بودم . در سن هفت سالگی شروع به یادگرفتن فوتبال کردم , همانند تمام بچه های ایران زمین از کوچه پس کوچه های شهر محل سکونت ما شهریار پس از آن با توجه به اینکه استعداد بخصوصی در بازی فوتبال و کنترل توپ داشتم پدرم من را در یکی از مدرسه های فوتبال که در شهر ما وجود داشت ثبت نام کرد , از همان ابتدا با ذوق و شوق وصف ناشدنی بر سر تمرینات حاضر می شدم .

پس از ورود به مدرسه و ثبت نام در کلاس اول دبستان همچنان به بازی فوتبال ادامه دادم و همیشه در دوران مدرسه (دبستان و راهنمایی) کلاس ما مقام اول را کسب می کرد .

همیشه زمان انتخاب بچه ها برای بازی در مسابقات معلم ورزش ما نظر من را در رابطه با انتخاب بچه ها می پرسید و همینطور بچه ها هم به نظر من اعتماد و اطمینان داشتند .

اولین تیم باشگاهی که در آن بصورت جدی و رسمی شروع به بازی کردم نوجوانان پرسپولیس بود که در حدود یکسال در این تیم بازی کردم و در همان سال جزء 50 نفر منتخب برای تیم ملی فوتبال بودم . پس از آن یکسال هم در تیم امید سایپا بازی کردم و سپس در تیم های مختلف باشگاهی تهران بازی می کردم .

در همین ایام بود که متوجه شدم استعداد خاصی در روپایی زدن دارم و به راحتی می توانم توپ را برای مدت طولانی به راحتی کنترل کنم , از همین جا بود که به فکر روپایی زدن برای مدت طولانی و بصورت استقامتی افتادم .

در طول مدت زمانی که تمرین می کردم در تمرینات خودم از انواع متخلف توپ ها استفاده می کردم تا جایی که در حال حاضر با هر نوع شئی ( سکه , تیله , ساچمه , دسته کلید و ...) که امکان داشته باشد می توانم روپایی بزنم .

اولین بار به صورت جدی در تابستان سال 1385 مسافت حرم عبدالعظیم را تا بهشت زهرا که در حدود 20 کیلومتر است را روپایی زدم , که این مسافت را در حدود 4 ساعت و 30 دقیقه طی کردم . 

در آخر دوست دارم از خداوند متعال تشکر کنم که چنین استعدادی به من عطا فرموده و امیدوارم که لایق این استعداد خدا دادی باشم و بتوانم از آن به نفع مردم میهن خودم ایران و تمام مردم دنیا استفاده کنم